Guardiola we’ve got – De állerbelangrijkste vormgever van mijn visie op voetbal
Ooit ging er een specifiek filmpje viraal op Youtube. Het filmpje bevatte wedstrijdbeelden van Barcelona onder Pep Guardiola. Dit waren beelden van maar een handvol wedstrijden van Barca in die periode. Ik weet heel eerlijk gezegd niet eens meer welke wedstrijden dit allemaal exact waren, maar één wedstrijd ervan was uit in het Bernabéu. Wél weet ik nog precies welke twee liedjes werden gebruikt om de video zo leuk mogelijk te presenteren: The Weekend van Michael Gray en Soviet Connection van Michael Hunter. Altijd als ik één van die twee nummers weer hoor, in welke context dan ook, denk ik weer terug aan dat nostalgische demonstratiestukje.
Het was op dat moment het beste en mooiste voetbal wat ik ooit had gezien. Het was poëtisch.
In 2008 stelde de Catalaanse grootmacht de voetbalwereld op de hoogte van het aanstellen van Pep. En vanaf dat moment ging het snel: supersterren als Ronaldinho, Samuel Eto’o en Yaya Touré werden ‘weggewerkt’ en er werd ruimte gemaakt voor La Masia-producten als Pedro en Busquets. Ook kreeg ene Lionel Messi te maken met een nieuwe rol: Guardiola stelde hem, tot de onvrede van nog zo’n superster als Zlatan, op als valse 9.
Xavi was al wereldtop, Maar Iniesta werd dat onder Guardiola – aangevuld met Busquets werd dit het beste middenveld aller tijden. Het ontpopte zich tot een orkestwerk. En vergis je niet: Guardiola nam een ontzettend groot risico met zijn poging tot deze typerende maar uiterst succesvolle revolutie.
Een van de hoofdredenen dat Guardiola’s Barcelona een onmeetbare indruk op mij heeft gemaakt is het gegeven dat de coach bij Barca veel spelers opstelde die op atletisch gebied niet uitzonderlijk waren. Xavi en Busquets? Niet snel, niet sterk. Iniesta? Niet sterk. De gemiddelde lengte van de voorste zes spelers in de opstelling van Barca zal waarschijnlijk niet ver boven de 1.70m hebben gelegen.
En toch: pure controle op elk gebied van het veld. De hoop uit de tegenstander zuigen door constant de bal te hebben. De tegenstander organisatorisch volledig uit elkaar trekken door in een uitzonderlijk tempo én met precisie de bal te verplaatsen. Zet je Xavi onder druk? Geen kans dat je de bal afpakt. Zet je Busquets onder druk? Geen kans dat je de bal afpakt. Niet omdat ze zoveel sterker en sneller dan hun tegenstander waren, maar omdat zij technisch perfect waren, precies wisten hoe ze hun lichaam moesten gebruiken en omdat ze altijd de goede kant op wisten te draaien.
Hoe vaak hebben we gezien dat de tegenstanders de perfect getimede overlap van Dani Alves niet wisten te verdedigen?
En hoe moeilijk het ook is om dit allemaal constant te realiseren, Guardiola is geobsedeerd met deze net benoemde output. En óf het hem gelukt is.
Een andere reden waarom Guardiola’s Barca mij het meeste is bijgebleven van alle niet-Liverpool teams, is het profiel van het toenmalige elftal. Sir Alex Ferguson veroverde de wereld met pure kwaliteit voorin, maar had daarachter een geweldig solide en zakelijk team. Mourinho won iedere grote prijs met countervoetbal. Indrukwekkend countervoetbal hoor, maar het blijft countervoetbal. Guardiola’s spel is zo ingewikkeld, je stelt jezelf ongelooflijk kwetsbaar op. Het mag bijna niet eens zo succesvol zijn geweest, maar dat was het wel: Guardiola won als de eerste coach in de geschiedenis van het voetbal ‘The Sextuple’.
Tot slot wil ik het hebben over Guardiola’s persoonlijkheid. Hij is overduidelijk geobsedeerd met voetbal en een klein beetje gek, en dat maakt hem zo interessant en succesvol. Robben vertelde ooit dat Guardiola hem om twee uur in de nacht belde om tactieken te bespreken. Kennen jullie dat filmpje waarin Guardiola City-middenvelder Rodri helemaal verrot scheld tot aan ‘puta madre’ toe, omdat Rodri een paar meter te ver naar voren stond?
Ik vind het geweldig.
Guardiola’s Barca-voetbal oogde stijlvol, exotisch en zelfs bijna sensueel. Maar het vergt perfectie. Het vraagt een bijna onmenselijke discipline.
Van sommige spelers is dan ook gebleken dat zij deze vereisten niet aankunnen, maar de spelers die het wél aankunnen hebben het succes mogen beproeven.
En nog steeds, meer dan 10 jaar later, is het Barcelona van Guardiola het beste en mooiste wat ik ooit heb gezien. En poëtisch is bijna een understatement.
