Het Internazionale van Simone Inzaghi flirt met de glorietijden van het Italiaanse voetbal
Those were the days
Tegenwoordig wordt het globaal geaccepteerd dat de beste voetballers in Europa vooral actief zijn in de Premier League en de La Liga. Toch is het zo dat Ronaldo Lima, Maradona, van Basten en andere grootheden op een zeker moment hun brood verdienden in de Italiaanse competitie.
In de jaren 80 en 90 maakte het Italiaanse voetbal een uiterst sterke periode door. Het was niet dat de competitie slechts beschikte over een aantal fenomenen, want Juventus en AC Milan wisten in deze periode ook meermaals de Europa Cup 1/Champions League te winnen.
Het was destijds een ware periode van dominantie omdat er dus niet alleen veel kwaliteit aanwezig was in eigen land, maar omdat er ook Europees glorie werd behaald.
Het huidige Internazionale van Simone Inzaghi heeft dan nog niet de toenmalige prestaties van AC Milan en Juve weten te evenaren, maar de ploeg van de Italiaanse tacticus is momenteel wel bezig met het achterlaten van een imposante periode.
I Nerazzurri
Simone Inzaghi stond een poos slechts bekend als het jongere broertje van de voormalig-superspits Filippo, maar ondertussen mag de Inter-coach zich rekenen tot een van de best presterende managers ter wereld.
Inzaghi won al een respectabel aantal prijzen met Inter – in de vorm van twee keer de beker, drie keer de Super Cup en eenmaal de Serie-A. Rodri brak twee jaar geleden in Istanbul de Inter-harten, maar de Italiaanse ploeg maakte met een significant minder elftal veel indruk in de nipt verloren Champions League-finale.
Inzaghi heeft destijds weinig gehad aan zijn tactische vernuft, maar op 31 mei mag de coach het tegen PSG opnieuw proberen. Hoewel de Italiaanse grootmacht wederom niet als topfavoriet de finale zal ingaan, is het ontzettend te bewonderen dat Internazionale maar liefst twee Champions League finales gaat spelen in slechts drie jaar.
Nu de feitelijke prestaties van het team van Inzaghi kort zijn benoemd, is het vanzelfsprekend interessant om een blik te werpen op hoe de strateeg dit voor elkaar gekregen heeft.
Overrompel je tegenstander
Vaker wel dan niet beschikt Inter tijdens hun wedstrijden over kwalitatief beter spelersmateriaal dan de tegenstander. Dit betekent vervolgens dat ze meestal meer balbezit hebben en vaker aan het aanvallen dan aan het verdedigen zijn.
Iedere topploeg heeft de morele plicht om de fans te vermaken met aanvallend voetbal, en Inter heeft bewezen dat ze dit prima kunnen waarmaken. Dat is niet alleen te zien aan de eindklasseringen in de Serie-A, maar ook door het gebruik van hun voorhoede. Vooral Lautaro Martinez, die toch maar vanuit de bescheiden Argentijnse competitie is overgekomen, heeft veel furore gemaakt sinds hij onder contract staat in Italië.
Nu is de gemiddelde wedstrijd van Inter niet het ideale voorbeeld om te bewijzen dat het team van Inzaghi een speciale ploeg is. Dat zijn namelijk vooral de wedstrijden tegen de absolute topteams die graag de bal willen hebben. Denk aan een Manchester City, PSG of Barcelona.
Tijdens de wedstrijden tussen Inter en een dergelijke ploeg is waarneembaar dat Inter vaak vrij laag op het veld staat. Ze vormen een stabiel blok omdat deze tegenstanders technisch vaardiger zijn en aanvallend meer te bieden hebben. Nu is Inter zeker niet de enige ploeg die aardig kan verdedigen, maar zijn ze wel een zeldzaam voorbeeld wanneer je kijkt naar de manier van aanvallen tijdens deze wedstrijden.
Want ondanks dat Inter zonder bal met aardig wat spelers achter de bal staat, zijn ze wél enorm gevaarlijk in de omschakeling. Bij menig teams die willen counteren vanuit een verdedigende aanpak, zie je dat ze worstelen om de kwalitatief sterkere tegenstander écht pijn te doen.
Kijk je echter goed naar de transities van Inter, zie je dat ze spelers precies op de posities weten te krijgen vanuit waar ze een grote tegenstander veel pijn kunnen doen.
Dit is absoluut niet vanzelfsprekend en het vergt veel loopvermogen, discipline, voetbal-IQ bij de spelers en tactische genialiteit bij de manager.
Inter weet het scenario te realiseren dat ze zowel zonder bal als met bal ogenschijnlijk met 12 man op het veld staan. Dit is overigens een terugkerend kenmerk bij de memorabele elftallen. Het Barça en City van Guardiola, het Liverpool van Klopp en het Real Madrid van Zidane: deze teams wisten op precies de juiste zones in het veld een overtalsituatie te creëren.
Verlossende manager
Internazionale kan over het algemeen een heel stabiel elftal opstellen, maar trek je de vergelijking naar de andere elite clubs in Europa doen ze kwalitatief wellicht wel wat onder. Inter beschikt echt wel over een aantal topspelers met aanzien, maar gezien de recente prestaties heeft Inzaghi absoluut het uiterste uit de kan moeten halen.
Ga je daarbij de gebruikelijke basisopstelling langs van Inter, dan valt op dat voor veel spelers een bepaald achtergrondverhaal zichtbaar wordt. Een achtergrondverhaal met iedere keer een terugkerend thema: De invloed van Simone Inzaghi.
André Onana en Yann Sommer hebben de afgelopen periode onder de lat gestaan. En voor beide doelmannen geldt dat ze hun beste vorm hebben laten zien onder Inzaghi. Onana loopt momenteel bij United enorm te schutteren en Sommer werd bij Bayern maximaal gezien als tijdelijke vervanger van Neuer.
Bastoni is dan een wereldklasse voetballer die waarschijnlijk bij ieder team zou spelen, maar dat geldt minder voor Acerbi. Laatstgenoemde is ondertussen al 37 jaar en motorisch gezien minder gezegend dan menig topverdedigers. Toch weet de Italiaan zich op zijn manier te onderscheiden en is hij een vast onderdeel van het team.
De rollen van Dumfries en Di Marco: Twee geweldige voetballers met beiden vrij specifieke kwaliteiten. De boodschap hier is absoluut niet dat ze zich bij andere topteams niet zouden kunnen onderscheiden, maar wederom heeft Simone Inzaghi een tactische oplossing bedacht om hun kwaliteiten zo veel mogelijk tot uiting te laten komen.
Calhanoglu en Mkhitaryan maakten beiden de overstap naar Inter vanuit een vrij kwetsbare positie, maar de middenvelders zijn onder Inzaghi toch weer in staat om hun kwaliteiten te demonstreren. Vooral Calhanoglu bekleedt een invloedrijke rol bij Inter en de Turk is door zijn traptechniek uitgegroeid tot de regista van het team.
Tot slot speelt Inzaghi met een zeer herkenbaar twee spitsen-systeem, en ook in deze linie lijkt iedere beschikbare optie te functioneren. Van Lautaro Martinez, hoewel de Argentijn af en toe een onbetrouwbare indruk achterlaat in het nationale elftal, mag dit verwacht worden. Maar ook Marcus Thuram, Mehdi Taremi en Marko Arnautovic behoren tot de mogelijkheden en weten allen hun steentje bij te dragen.
Oppervlakkig gezien gaat het hier om een aantal voorbeelden van individuen, maar het compliment richting Inzaghi is iedere keer dichtbij.
Niet alles draait om geld
Dat Inter zich niet onomstreden in een kwalitatieve luxepositie bevindt komt ook bevestigend terug in de financiële feiten. Niet alleen vergeleken met de Europese top, maar ook met enkele teams uit de eigen competitie realiseert Inter een relatief bescheiden ‘net-spend’.
In de laatste 5 jaar komt Inter zelfs uit op een zeer fraaie positieve net-spend van 70 miljoen euro. Over deze periode betekent dat niet alleen dat de Italiaanse grootmachten veel meer hebben gespendeerd, zelfs ‘kleinere’ clubs als Parma en Como komen uit op een hogere net-spend.
Kijk je naar de financiële uitgaven van de laatste 10 jaar ziet het er wel wat anders uit, maar zelfs dan houdt Inter rivalen als AC Milan en Juventus ruim onder zich qua uitgegeven bedragen. Al met al wekt ook deze kanttekening, naast van wat er zich binnen de lijnen afspeelt, sympathie op.
Flashback naar de Italiaanse dominantie
Inter heeft dit seizoen de race voor de landstitel nipt verloren van Napoli, maar toch kan de afgelopen 3 tot 5 jaar tot een succes worden bestempeld.
Hoewel het winnen van de landstitel niet per se een buitengewone prestatie is, mag het spelen van 2 Champions League finales in 3 jaar toch wel zeker als iets bijzonders gezien worden. Dat laatste geldt, gezien de recente dominantie van de Engelse en de Spaanse clubs, al helemaal voor een team uit de Serie-A.
Inzaghi wist tot op heden nog geen Champions League te winnen, en of dat aankomende zaterdag nou wel of niet lukt: Het huidige Inter geeft ons als voetballiefhebbers een fraaie teaser naar de tijd van de Italiaanse dominantie, en dat is vooral te danken aan de trainer.
