Bruno Fernandes is dé remedie tegen de lange lijdensweg van Manchester United
Manchester United is sinds 2013 allerlei pogingen aan het ondernemen om de sportieve prestaties te laten weerspiegelen aan het fabuleuze formaat van de club. Uiteraard en vanzelfsprekend is United nog steeds een absolute grootmacht, maar de club staat ondertussen wel bekend om het maken van een serie aan bijzonder slechte beslissingen.
Een aankoop die echter niet getuigt van een dergelijke beslissing is Bruno Fernandes. De Portugees laat namelijk al geruime tijd zien het tegengif te zijn op de vloek die lijkt te heersen op Manchester United. Bruno Fernandes is meer dan slechts een wereldklasse voetballer. Over een bepaalde tijd zal er een terugblik geworpen worden op dit armzalige tijdperk van Manchester United, en Bruno Fernandes zal dan bestempeld worden als een broodnodige voltreffer.
Te veel risico of statistisch fenomeen?
Bruno Fernandes heeft sinds zijn doorbraak in Europa vooral een aanvullende rol op het middenveld vervuld. De Portugees kan, naast een aanvallend ingestelde ‘8’, zonder al te veel weerwoord worden gezien als een klassieke nummer 10.
Hoewel Bruno consequent beslissend probeert te zijn op een voetballende manier, is een veelgenoemd kritiekpunt dat de Portugees te veel risico in zijn spel zou leggen en op een gehaaste manier voor de eindpass zou willen gaan. In Engeland en op sociale media wordt daarvoor weleens de term ‘hero-ball’ gebruikt.
Daartegenover zou de publieke mening kunnen zijn dat Bruno Fernandes een geniale speler is en over ontzettend veel creativiteit beschikt, en dit genoemde tegenargument wordt statistisch fraai onderbouwd.
Los van het gegeven dat de creatieve ingeving van Bruno echt wel wekelijks waarneembaar is voor het simpele blote oog, is extra waardering ook op zijn plaats omdat Manchester United al een lange tijd worstelt met spelpatronen.
In een geweldig draaiend elftal zijn zowel de aanvallende als de verdedigende patronen beter op orde en oogt alles eenvoudiger en betrouwbaarder, en Bruno Fernandes heeft dit voordeel momenteel niet.
Toegegeven kan het bij een geweldig draaiend topteam dan ingewikkelder zijn om een basisplaats te veroveren, maar eenmaal spelend mag je ervan uit gaan dat de beter verzorgde patronen resulteren in een grotere kans om kansen te creëren, assists te geven en goals te maken.
Bruno Fernandes realiseert uiterst knappe statistieken in een elftal waarin te veel voetballende zaken niet op orde zijn.
In ieder geval was Fernandes dit seizoen bijvoorbeeld de eerste speler die meer dan 60 kansen heeft gecreëerd, meer dan 60 tackles heeft gemaakt en meer dan 150 keer de bal heeft veroverd. Waar er weinig mensen zijn die de voetbaltechnische kwaliteiten van Bruno zullen ontkennen, wordt de arbeid van Fernandes zonder bal nog weleens over het hoofd gezien.
Daarnaast staat Bruno Fernandes, sinds de Portugees actief is in de Premier League, met ruime afstand op de koppositie wanneer het aankomt op het creëren van kansen. Met spelers als Kevin De Bruyne en Trent Alexander-Arnold in dezelfde competitie is ook dit een ontzettend complimenteuze statistiek.
Leadership by example
Tijdens en na de wedstrijden van Manchester United wordt Bruno Fernandes regelmatig geassocieerd met negativiteit. De vedette zou te snel zijn hoofd laten hangen, te veelvuldig met gefronste wenkbrauwen richting teamgenoten kijken en Roy Keane (voormalig captain Manchester United) noemde Fernandes zelfs ongeschikt als leider en basisspeler van The Red Devils.
Bruno Fernandes zou echter veel meer het imago van de redder van een uiterst armzalig Manchester United verdienen. Er zijn inderdaad aanvoerders die hun leiderschap vooral verbaal uiten. Jordan Henderson, Carles Puyol, Vincent Kompany en Daniele de Rossi zijn of waren aanvoerders die hun teamgenoten veelvuldig aanspreken en vertellen wat ze moeten doen en waar ze moeten staan.
Bruno Fernandes laat op zijn beurt juist zijn voeten spreken en communiceert op die manier wat de kwalitatieve standaard zou moeten zijn bij een absolute grootmacht als Manchester United.
Harry Kane is bijvoorbeeld ook een aanvoerder als Bruno. Kane is de aanvoerder bij Engeland en dat is niet omdat Kane 90 minuten lang commandeert. Dat is omdat Kane de grote vedette is, ondertussen al veel ervaring heeft en met zijn voeten letterlijk en figuurlijk laat zien welke richting het team op moet. Behalve Harry Kane zijn er vanzelfsprekend nog meer dan voldoende voorbeelden, maar de boodschap hier is dat leiderschap op meerdere manieren te uiten is.
Bruno Fernandes is geen verkapte commandant, maar meer een inspirerende artiest. Ook dat kan worden geclassificeerd als goed leiderschap.
Voetbal-romantiek bestaat nog
Zoals bekend is het voetbal in het laatste decennium veranderd en de gemiddelde liefhebber steekt zijn of haar mening daarover niet onder stoelen of banken. Ticketprijzen gaan een buitenproportionele kant op, de speelschema’s raken vanwege financiële belangen overvol en de wederzijdse loyaliteit tussen spelers en clubs lijkt momenteel ver te zoeken.
Gekeken naar het laatstgenoemde valt Bruno Fernandes ook daarin in de buitencategorie. De vergelijking met de spelers en hun carrière zelf wordt hier absoluut niet gemaakt, maar net zoals Steven Gerrard en Francesco Totti voetbalt Bruno Fernandes al jaren op wekelijkse basis in een elftal dat flink onderdoet aan zijn individuele niveau.
Nee, Bruno Fernandes is net zoals de twee genoemde iconen geen jongen van de club en de Portugees kan ook nog niet tippen aan de legendarische statussen van Totti en Gerrard.
Het punt van de vergelijking hier is dat Bruno Fernandes makkelijk voor een club zou kunnen spelen wat voor iedere prijs speelt en dat het erg bewonderenswaardig is dat de aanvoerder vooralsnog loyaal is aan Manchester United.
Deze loyaliteit getuigt niet alleen van een weerbare mentaliteit, maar wederom van sterk leiderschap.
Bruno Magnifico verdient meer
Hoewel de vele en grootste kwaliteiten van Bruno Fernandes hebben geresulteerd in een fraaie lijst met individuele prijzen, blijven de echt aanzienlijke prijzen in clubverband nog wel uit.
De nummer 8 beleefde een geweldige FA Cup finale tegen Manchester City, maar wist bijvoorbeeld nog geen landstitel of een grote Europese prijs te pakken.
Momenteel maakt United, na de indrukwekkende tweeluik tegen Athletic Bilbao, een kans op het winnen van de Europa League, maar met Tottenham Hotspur treft Man U een kwalitatief sterke tegenstander.
In ieder geval verdient een speler van een dergelijk kaliber om jaarlijks te vechten voor de grootste prijzen in de vorm van de landstitel en de Champions League.
Of dat met Manchester United gaat lukken op een respectievelijke termijn is maar zeer de vraag.
Mocht het Bruno Fernandes tóch lukken om United te loodsen naar een absolute hoofdprijs, dan zal zijn al zeer bewonderenswaardige status alleen maar verder promoveren naar iconisch of legendarisch.
Hoewel de kans dat dit scenario zal plaatsvinden momenteel niet heel aannemelijk is, moet de volgende en laatste boodschap ervoor zorgen dat de United-fans niet opgeven:
Onder het gezelschap van hoeveel middelmatige spelers dat ook is — zolang Bruno Fernandes op het veld staat is er nog altijd hoop.
